Interview met Elmar van Bijsterveld: technisch professional van ViS

Ontmoet Elmar van Bijsterveld, via ViS werkzaam als Projectleider bij de Gemeente Bodegraven-Reeuwijk. Elmar heeft al vele jaren werkervaring, welke hij heeft opgedaan bij ingenieursbureaus en gemeenten. Wij interviewden hem over het vak Civiele Techniek, over zijn loopbaan en ervaringen. Benieuwd? Lees het in dit diepte-interview.

Ik heb aan de Hogeschool Larenstein gestudeerd, met de (afstudeer)richting techniek. Ik heb mijn afstudeeronderzoek bij de gemeente Breda gedaan. De gemeente had destijds problemen met de waterafvoer. Mijn begeleider was de hoofdontwerper van het afvoerplan. Dat was een mooi project waarbij het ontwerp en de techniek samen kwamen. Alle facetten werden meegenomen in het plan.

Dat klopt. Maar door mijn “groene” achtergrond weet ik overal wel wat vanaf. Je staat nooit met je mond vol tanden. Mijn werk omvat vaak veel diverse facetten, dat maakt het ook zo leuk.

Toen ik afgestudeerd was heb ik gesolliciteerd bij een technisch bureau. Ik ben daar toen begonnen als Werkvoorbereider. Ik wilde doorgroeien naar Projectleider, maar daar was op korte termijn geen ruimte voor. Toen heb ik hard moeten vechten om Projectleider te worden. Daarna kwam ik met ViS Detachering en Pieter-Bas Slee in aanraking.

Via het ingenieursbureau had ik een opdracht voor de gemeente Gouda. Toen ik daar m’n baan dreigde te verliezen, adviseerde men mij om eens contact op te nemen met ViS Detachering. Zo gezegd, zo gedaan.

Mijn kennismakingsgesprek met Pieter-Bas verliep niet helemaal vlekkeloos. Omdat mijn eigen auto stuk was, mocht ik de SMART van mijn buurman lenen. Een man van 2.05 meter in een SMART is al een grappig aanzicht, maar dat ging goed. De buurman had me echter gewaarschuwd dat de auto uit kon vallen, maar dan zou ik hem gewoon moeten herstarten en dan zou er niets aan de hand zijn.

Toen ik onderweg was viel de auto uit. Het was in de zomer en ik stond stil voor een stoplicht in Reeuwijk. Alleen de auto startte onder geen beding meer. Toen Pieter-Bas mij belde waar ik bleef, vertelde ik dat ik stil stond. Pieter-Bas – die mij toen nog nooit gezien had – zei: een collega en ik komen je dan wel ophalen. Terwijl we met z’n drieën de auto aan de kant van de weg zetten, reed er een vrachtwagen langs de auto van Pieter-Bas, die half op de stoep en half op de rijbaan stond geparkeerd. Vervolgens reed de vrachtwagen zo langs de auto van Pieter-Bas dat deze een diepe scheur achter liet over de gehele lengte van de auto. Ik heb hem nog nooit zo snel zien bewegen en achter de vrachtwagen aan zien gaan, die in eerste instantie gewoon doorreed. Zo’n twee uur later dan gepland vond dan mijn kennismakingsgesprek plaats.

Nou, eigenlijk ben ik in de verlichting gerold. Toen ik werkte bij de gemeente Gouda was er een collega die verantwoordelijk was voor de verlichting. Het ging hem echter niet zo goed af. Toen heb ik het van hem overgenomen. Ik heb toen veel met ingenieursbureaus gesproken en hierover veel geleerd.

Gouda was een van de eersten die gebruik maakte van functionele armaturen. In het bestek stond dan een bepaald type armatuur vermeld met daarachter “of gelijkwaardig”. Het was toen onmogelijk om te toetsen wat dan “gelijkwaardig was”, aangezien iedereen z’n eigen interpretatie eraan kon geven.

Wat ik wel merk is dat het een kleine wereld is, de openbare verlichting. Binnen de techniek wereld zie je sowieso vaak je oud klasgenoten terug, maar met de verlichting is het een nog kleinere wereld.

Over de manier van aanbesteden: Je moet goed weten wat je wil en wat je er in zet. Ik heb wel eens meegemaakt dat een project voorlopig gegund werd aan een partij. Ik heb toen mijn twijfel uitgesproken over de haalbaarheid van wat de aannemer beloofde, maar zij zeiden dat ze het waar konden maken. Een dag na de definitieve gunning kwamen ze hierop terug: ze konden het niet waarmaken. Maar toen waren we al een contract aangegaan.

Dat is ook waarom die EMVI-criteria in het leven zijn geroepen. Dan wordt elke partij getoetst en beoordeeld op de kwaliteit van wat je kan leveren. Er wordt dan ook gekeken naar de beste prijs/kwaliteit verhouding. Als er op enige manier ruis (onduidelijkheden) is, is het bestek vrij interpreteerbaar.

Er zijn twee projecten die mij bijgebleven zijn.
De eerste was het Maasstad ziekenhuis in Rotterdam. Ik werkte toen bij een ingenieursbureau. We kregen toen een landschapskaart te zien van het gebied waar het ziekenhuis gebouwd werd. Het ziekenhuisontwerp bevatte vijf patio’s. Daar ontfermde ik me over. Ik heb toen in bouwvergaderingen gezeten met wel twintig tot dertig aannemers en onderaannemers. Alles wat er nu in die patio’s staat is over het dak heen getild.

Een ander project wat helder op mijn netvlies staat is de tweede Maasvlakte. Je ziet het werk met sprongen vooruit gaan. De hoeveelheden nemen toe. Het is erg gaaf om te zien dat alles uitgevoerd wordt hoe je het bedacht hebt. Je mag nadenken over de inrichting van Nederland.

Een nadeel hiervan is wel dat het proces soms erg lang duurt.

Als je ergens je ziel en zaligheid in legt en iemand heeft commentaar, dan is dat niet per se commentaar op jou, maar op je werk. Het is geen aanval of persoonlijke kritiek. Dat is soms best lastig als je erg betrokken bent bij een project.

De manier van aanbesteden. Vroeger was dat veel persoonlijker. Iedereen kwam bijeen, elke aannemer deed een briefje in de bus en dan werd er een keuze gemaakt. Je kon nog even met elkaar napraten. De beslissing werd dan vaak wel gebaseerd op de prijs. Tegenwoordig gaat het online en daardoor veel anoniemer. De aanbiedingen worden geanonimiseerd waardoor iedereen gelijke kansen krijgt. Het nadeel is wel dat het persoonlijke element totaal verdwenen is. Je maakt geen babbeltje meer met de aannemer. Dat is toch jammer.

Digiboards in de bouwkeet. Virtual Reality. Paperless werken. Meer prefab en 3D.

Ik werk het liefste met een A0 en een pen, maar ik ben bang dat dat steeds meer gaat veranderen in online en 3D. Het voordeel daarvan is dat je van tevoren mankementen in het werk kan zien. Dat werkt efficiënter en faalkosten worden gereduceerd. Natuurlijk kun je niet te veel vertrouwen op de technologie en moet je het zelf nog wel kunnen. Je moet wel weten hoe je tot iets komt, anders kun je het ook niet uitleggen.

• Bedrijventerrein Zoutman.
• Herinrichting en ophoging in Reeuwijk-Dorp.
• Herinrichting en ophoging van de Mossenbuurt, Treebord en Orchislaan.

Voor de drie projecten Mossenbuurt, Treebord en Orchislaan heb ik één informatieavond georganiseerd samen met de wijkteams. Dat was iets wat ik nog niet eerder had gedaan. We gingen met lege kabels&leidingen tekeningen naar de bewoners. Het doel van de avond was informatie vergaren: wat speelt er? Wat vinden en willen de bewoners? De bewoners kennen de buurt immers veel beter.

Namens een ingenieursbureau was er iemand aanwezig die live de ideeën op de tekening kon schetsen. De avond was erg interactief en gevuld met wederkerige gesprekken. Dit soort avonden vind ik zelf prettiger dan een informatieavond waarbij ik de “man van de gemeente” ben en ik een eenzijdige toespraak moet houden.

De opkomst was enorm! Dat is positief, want dat betekent dat veel bewoners betrokken zijn. We wilden graag een participatietraject opzetten: een werkgroep bestaande uit bewoners en medewerkers van de gemeente om bepaalde ideeën en projecten uit te werken. Dit is dan ook gebeurd. We hebben drie werkgroepen opgezet. Het idee is dat we nu middels de infoavond en de werkgroepen ontwerpen gaan maken met de bewoners. Deze ontwerpen worden dan ook gepresenteerd aan de wethouder.

De grotere projecten met grotere ingrepen, dat trekt me wel erg. Iets met een groot team neerzetten. Ik hou ervan om de spin in het web te zijn. Om met z’n allen iets tot een goed einde te brengen. Ik ben in m’n element als ik een project heb waar ik me in vast kan bijten. Het overzicht en de controle te bewaren: alle puzzelstukjes uitzetten en wanneer alle facetten bij elkaar komen, heb je een project. Ik wil graag alles weten. Het gaat ook om vertrouwen. Waarmaken wat je zegt wat je doet. Afspraak is afspraak. Als ik je kan vertrouwen, kan ik het loslaten.

Top! We hebben een hele relaxte omgang.

Liever een boze burger. Hoe goed we ook ons best doen, er is altijd wel een inwoner die het niet met je eens is. De wethouder en ik zijn het wel eens oneens, maar dat gebeurt. Ik communiceer gewoon altijd open en eerlijk. Dat kan soms ook wel mijn valkuil zijn.

Wil je meer verhalen lezen zoals deze van Elmar? Lees dan het verhaal van Harry, die na de pensioenleeftijd nog aan het werk is. Of het verhaal van Bob, die vertelt over zijn werkzaamheden bij de gemeente Roosendaal.

Ben je enthousiast geworden naar aanleiding van de ervaringen van Elmar? Op onze pagina opdrachtgevers vind je al onze opdrachtgevers. Neem ook eens een kijkje op onze vacaturepagina voor interessante vacatures.